Παιδική φτώχεια στην ευρωζώνη

Το αντίστοιχο ποσοστό παιδικής φτώχειας στις 20 χώρες της ευρωζώνης το 2023 θα είναι 25,3%, υψηλότερο από την Ελλάδα.

Συνολικά, σε {επίπεδο} ΕΕ, σχεδόν 20 εκατομμύρια παιδιά διέτρεχαν κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού. Πρόκειται για ένα ποσοστό που αντιπροσωπεύει το 24,8% των παιδιών κάτω των 18 ετών και παραμένει σχετικά σταθερό σε σύγκριση με το 2022, με ελαφρά μόνο αύξηση 0,1 ποσοστιαίας μονάδας (pp).

Τα καλύτερα αποτελέσματα όσον αφορά τον χαμηλότερο κίνδυνο έκθεσης παιδιών στη φτώχεια επιτεύχθηκαν στη Σλοβενία ​​(10,7%), στη Φινλανδία (13,8%) και στην Ολλανδία (14,3%).

ΕΛΣΤΑΤ: 2.658.400 Έλληνες πολίτες αντιμετωπίζουν τη φτώχεια

Η ΕΛΣΤΑΤ επέστησε επίσης την προσοχή στο πολύ υψηλό {επίπεδο} φτώχειας στην Ελλάδα σε πρόσφατα δημοσιευμένα στοιχεία, επισημαίνοντας ότι ο πληθυσμός που κινδυνεύει από φτώχεια ή κοινωνικό αποκλεισμό, σύμφωνα με τα στοιχεία του 2023, αποτελεί το 26,1% του συνολικού πληθυσμού της χώρας (2.658.400 άτομα ), παραμένοντας σε σχεδόν αμετάβλητο {επίπεδο} σε σχέσης με το 2022, το οποίο διαμορφώθηκε στο 26,3%.

Ο κίνδυνος φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού είναι υψηλότερος για τα παιδιά ηλικίας έως 17 ετών (28,1%) και παραμένει σταθερός σε σύγκριση με το 2022.

Το ποσοστό του πληθυσμού ηλικίας 18-64 ετών που ζει σε νοικοκυριά με χαμηλή ένταση εργασίας υπολογίζεται στο 9,5% του συνολικού πληθυσμού αυτής της ηλικιακής ομάδας, που σημαίνει μείωση κατά 1,4 ποσοστιαίες μονάδες. τοις εκατό σε σύγκριση με το 2022. Το ποσοστό στους άνδρες είναι έως 8,5% και στις γυναίκες έως 10,6%.

Το όριο της φτώχειας είναι 6.030 ευρώ ετησίως για ένα μονοπρόσωπο νοικοκυριό και 12.663 ευρώ για νοικοκυριά που αποτελούνται από δύο ενήλικες και δύο εξαρτώμενα παιδιά ηλικίας έως 14 ετών και είναι 60% του μέσου συνολικού ισοδύναμου διαθέσιμου εισοδήματος του νοικοκυριού, που υπολογίζεται σε 10.050 ευρώ και το μέσο ετήσιο διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών στη χώρα υπολογίστηκε σε 18.755 ευρώ.

Ο κίνδυνος φτώχειας αφού ληφθούν υπόψη οι κοινωνικές μεταβιβάσεις ορίζεται ως το μερίδιο των ατόμων που ζουν σε νοικοκυριά των οποίων το συνολικό ισοδύναμο διαθέσιμο εισόδημα είναι κάτω από το 60% του εθνικού διάμεσου ισοδύναμου διαθέσιμου εισοδήματος.

(*10*)